Momenteel rollen stokoude muzikanten van grote status vechtend om miljoenen door de straten. Nog meer muziekmiljonairs hoeven we niet, daar komt niks goeds van. Als je over een brug loopt, die is ontworpen door een beroemde architect, moet je dan elke keer iets betalen? Nee toch? Waarom moet dat dan wel aan succesvolle muzikanten, managers en het onvermijdelijke Buma Stemra?

Ik heb een idee, denk gerust mee:  Als je een liedje hebt gemaakt en er 50.000 euro mee hebt verdiend, dan is de limiet bereikt en is het liedje vrij voor iedereen om te gebruiken. Waarom ben ik muzikant geworden? Of waarom begint iemand een podium of kroeg? Juist. Om een beetje vrij te zijn in hetgeen waarvan je houdt. Die vrijheid is nu helemaal weg en vervangen door geld, managers, efficiency en duizenden verstrengelde financiële belangen. Bah, daar moeten we vanaf.

De juridische jungle van Buma Stemra is voor een podium, kroeg, muzikant ondoordringbaar. We worden door hen gedwongen te betalen. Wil je precies weten hoe het werkt, dan moet je een advocaat inschakelen die deze warboel ontcijferen kan. De maker van een liedje wordt door Buma Stemra beschermd door het creatief eigendom, maar dit is slechts een lege term. Uiteindelijk is alle muziek is op andere muziek gebaseerd, van elkaar geleend, beïnvloed, of slim gejat. 

Heb je een live concert ergens in een kroegje, dan kan de kroegbaas een rekening betalen aan Buma Stemra voor liedjes waar zij zelf geen noot van geschreven hebben. Zo’n enorm bureaucratisch netwerk slurpt natuurlijk veel geld op en hoeveel komt er nu echt bij de creatieve artiest terecht?  De houdbaarheidsdatum van muziekrechten van dode artiesten is van 50 naar 70 jaar gegaan. Daarna is het liedje pas rechtenvrij. Dat zet je toch aan het denken, waar blijft dat geld?

Willen we  weer live optreden in elk klein kroegje en willen we als muzikanten eerlijk een paar tientjes verdienen en leven in de brouwerij en maatschappij brengen? Dan moet er massaal geweigerd worden nog maar 1 cent aan Buma Stemra te betalen. Anders worden langzaam maar zeker alle kleine initiatieven  en podia door de dure wetgeving uitgeroeid.

Worden de verdiensten van muzikanten ook weer 'normaal', dan zijn we ook van een hoop commercialiteit verlost en blijven de echte muzikanten over. Als die vervolgens met elkaar gaan delen is er veel meer plek voor veel meer muziek.